Δεν διακρίνονται όσοι φτιάχνουν κολοκυθοκεφτέδες….

efsyn.gr 

Συντάκτης: 

Κώστας Μαρούντας

Να ήταν η πρώτη φορά… Δεν είναι όμως. Και ούτε θα είναι η τελευταία, και ας μη γνωρίζουμε πότε θα έρθει επακριβώς η ώρα της επόμενης… Έτσι, δεν είναι και τόσο δύσκολο να «οσμιστεί» ο περισσότερος «ψαγμένος ντουνιάς» το τι θα προωθήσει το κάθε κόμμα ως βασικό προπαγανδιστικό προεκλογικό ατού τις ημέρες που έρχονται. 

Γιατί, τη διαφορά τελικά την κάνουν εκείνα τα κοινά για πολλούς πειστικά επιχειρήματα που επιστρατεύει ο οποιοσδήποτε όταν δικαιολογεί σε δημόσια περιβάλλοντα την επιλογή που έκανε κατά τη διάρκεια μιας εκλογικής διαδικασίας. 

Και αν από τα στόματα των περισσοτέρων ανθρώπων που στήριξαν μια πλειοψηφία εκφράζονται παρεμφερή επιχειρήματα, αυτό συνιστά μια πραγματικά επιτυχημένη προεκλογική τακτική. Επομένως, «δίκαιες οι αμοιβές και οι χαρές» των επαγγελματιών επικοινωνιολόγων.

Τα αφηγήματα των καιρών μας πρέπει...

...να εμφανίζονται πως είναι πολλά. Και είναι. Γιατί εκπροσωπούν τάσεις, νοοτροπίες, στάσεις ζωής, ιδεολογίες, ανθρώπους που είναι εντελώς διαφορετικοί αναμεταξύ τους. Κι όμως! Πολλές φορές τα διακυβεύματα απλώνονται σε περισσότερα από ένα πεδία, αγγίζουν «ευαίσθητες χορδές» που στο παρελθόν «έτρεμαν σε μια τέτοια προοπτική», και διαμορφώνουν καινούριες κοινωνικές συμμαχίες, που για τους πιο οξυδερκείς «δεν έρχονται και από τόσο μακριά»… 

Μετά τις «αναταράξεις» επέρχεται η «νηνεμία», που αναδύει μια εμμονή σε ένα είδος «διπολικής διαταραχής». Γιατί, αν ο Έλληνας δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο ισχυρούς πόλους αισθάνεται αδύναμος ο ίδιος…

Ανάγκες έχει και το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο οι εκλογείς των αντιπροσώπων του εθνικού κοινοβουλίου. Κενά που πρέπει να καλυφθούν το συντομότερο δυνατό έχει και η πολιτική σκηνή της χώρας, όχι μόνο τα διάφορα «φυσικά φαινόμενα»… Η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2015 μπορεί στα μυαλά ουκ ολίγων συμπολιτών μας να θυμίζει το γνωστό «βρείτε τις διαφορές». 

Η ΝΔ θα προσπαθήσει να μετατρέψει το εφτάμηνο που προηγήθηκε σε μια «παγιωμένη κατάσταση δεκαετιών», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραπέμψει τις μνήμες ακριβώς πίσω στον περασμένο Δεκέμβριο -για να φανεί ως «πουπουλένιο μαξιλάρι» το δικό του προσωρινό διάστημα…Σα να μην προηγήθηκε ούτε μια μέρα, ή για να είμαστε πιο ακριβείς «αγαπητοί επιβάτες, σε καιρούς διαπραγμάτευσης ουδεμία διακυβέρνηση επιτρεπόταν για προφανείς και κατανοητούς από όλους σας λόγους»…

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άσπιλος, το μνημόνιο που κουβαλάει στις πλάτες του δεν είναι κάτι το ασήμαντο (μνημόνιο είναι, και μάλιστα επαχθέστατο για πολλούς…), όμως ακόμα δεν έχει κυβερνήσει ουσιαστικά. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος. Θα του δοθεί μια τελευταία ευκαιρία, αφού ο ίδιος πια προβάρει το αληθινό κυβερνητικό του κουστούμι; 

Αρκεί το «σεσημασμένο μέχρις εσχάτων παρελθόν» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να παραμείνει στα κοινωνικά φαντασιακά ο εμφανώς αλλαγμένος Αλέξης Τσίπρας ως το «γελαστό παιδί που μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα»;  Εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις, παρά μόνο να αποσαφηνίσουμε τα ερωτήματα που σχηματίζονται. Τις απαντήσεις θα τις δώσει -χωρίς ίχνος υπεκφυγής ή λαϊκισμού- ο ελληνικός λαός, όλοι εμείς δηλαδή που θα «λουστούμε» και τις όποιες συνέπειες των συλλογικών μας ροπών... Στο σήμερα, μόνο ποιοι θέλουν Τσίπρα ή όχι από τους εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος (πχ., κυρίαρχα ΜΜΕ) μπορούμε να καταλάβουμε…

Ποιοι τελικά υποδέχονται στο κορμί τους τα «στεφάνια της νίκης»; Αυτοί που τα έχουν καλά με όλους ή αυτοί που αρέσκονται στις ρήξεις; Σίγουρα, δεν θα ευδοκιμήσουν αυτοί που δεν μπορούν να τα πηγαίνουν καλά με όλους ούτε για λίγο…, αλλά και αυτοί που διαρκώς «ψάχνονται» για «ρήξεις για τη ρήξη». 

Βάζουμε στοίχημα πως οι επιτυχημένοι ως προς τον όποιο στόχο θέσουν θα είναι εκείνοι που θα μπορούν να αφήσουν για περισσότερο διάστημα ευχαριστημένους τους περισσότερους, αλλά και εκείνοι που θα τολμήσουν την κατάλληλη ρήξη στο κατάλληλο χρονικό σημείο. Γενικώς, στις πλουραλιστικές αστικές δημοκρατίες των καιρών μας δεν διακρίνονται όσοι μπορούν να φτιάχνουν κολοκυθοκεφτέδες, ούτε όσοι (νομίζουν πως) πραγματώνουν τις επιθυμίες τους απλά ορίζοντας τη διαδρομή τους σε προκαθορισμένες στενωπούς. 
Διακρίνονται αυτοί που μετράνε καλά τις κινήσεις τους, συνυπολογίζοντας τα περιβάλλοντα στα οποία είναι υποχρεωμένοι να δρουν. Όποιος νομίζει πως είναι το κέντρο του κόσμου σε πολιτισμικές ατραπούς σαν τις δικές μας έχει δυο δρόμους: την απομόνωση της αυτογελοιοποίησης ή την αλλαγή ρότας πριν καταστεί επικίνδυνος (εκτός από τον εαυτό του) και για τους γύρω του…

Υ.Γ. Έχουμε φτάσει στο (μη) σωτήριο έτος 2015 και δεν είναι λίγοι όσοι επικαλούνται συχνά στο δημόσιο λόγο ρήσεις και τσιτάτα του Μαρξ και του Λένιν, κάτι που από μόνο του προδίδει την εμβέλεια της προσωπικότητας τους, αλλά και το μέγεθος του ιστορικού τους ρόλου. 

Βέβαια, στην πολιτική αντιπαράθεση ακόμα και η επίκληση κάποιων κορυφαίων διανοητών μπορεί να σημαίνει την αποδόμηση της ουσίας της σκέψης τους και -κυρίως- του έμπρακτου έργου τους. Η «τεχνική της προπαγάνδας» περιλαμβάνει και αυτό το «όπλο». Χωρίς καμία αρνητική προδιάθεση, ίσα-ίσα που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ως φυσιογνωμία εξακολουθεί να παραμένει συμπαθέστατος (και συνεπής στις πολιτικές του θέσεις), αρκετές φορές οι διάφοροι πολιτικοί του αντίπαλοι -ακόμα και σε αρθρογραφίες υποστηρικτικές στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ- του προσάπτουν διάφορα ανακόλουθα πολιτικής υφής «αμαρτήματα» χρησιμοποιώντας επιχειρήματα του Μαρξ και του Λένιν. Χτυπώντας τον πότε από δεξιά, και πότε από αριστερά... 

Να υπενθυμίσουμε σε ορισμένους καλοθελητές πως αν ζούσαν σήμερα οι πρωτεργάτες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος μάλλον θα αποκαλούσαν τον επικεφαλής της νεοπαγούς Λαϊκής Ενότητας αναθεωρητή και οπορτουνιστή. Ναι, προφανώς και δεν ανήκουν ο Μαρξ και ο Λένιν σε κανένα κόμμα (ούτε καν στο επίσημο κομμουνιστικό μιας χώρας…), αλλά κανείς δεν μπορεί να αλλοιώνει την ουσία της πολιτικής τους πρότασης και της φιλοσοφικής τους κοσμοθεώρησης. Που για να είμαστε ντόμπροι και δίκαιοι (ανεξάρτητα από τις δικές μας αντιλήψεις) δεν εμπεριέχουν καμία εκδοχή αποδοχής της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. 

Αυτά όσον αφορά στην οικονομία. Όλα τα άλλα είναι… πολιτική… Βάση και εποικοδόμημα που λέγανε πάρα πολλοί «καταρτισμένοι» τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν ακόμα τα δέλεαρ του υπάρχοντος συστήματος έμοιαζαν -και περιγράφονταν από κάθε λογής ινστρούχτορες- ως «αστικές πληγές»…