Στο ντοκιμαντέρ καταγράφονται μεταξύ άλλων οι...
ζωές δύο φοιτητριών, ενός οδηγού ταξί, ενός οικοδόμου και των μελών του συγκροτήματος Locomondo. Οι άνθρωποι μιλούν για την Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της μαύρης εργασίας…
Ωστόσο, τα πλάνα στο ντοκιμαντέρ μιξάρουν κάπως περίεργα τις εικόνες της Αθήνας, του οικοδόμου με το τουλπάνι στο κεφάλι, της φοιτήτριας που ο λόγος της δεν είναι ακριβώς δομημένος – επί παραδείγματι ο vocalist των Locomondo, εμφανίζεται σαφώς πιο συγκροτημένος και bilingual…
Χωρίς περιστροφές και ας δυσαρεστηθούν μερικοί, γίνεται ένα πολύ ιδιαίτερο «ζουμ» στην απλυσιά, στο απλανές βλέμμα και στις χύμα τοποθετήσεις κάποιων εκ των πρωταγωνιστών του ντοκιμαντέρ, που μοιραία το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει ο τηλεθεατής είναι ότι όντως στην Ελλάδα ζουν καλοπερασάκηδες, που αράζουν στις καφετέριες (εκεί, δηλαδή, που τελικώς βρήκαν δουλειά οι φοιτήτριες) και που νομίζουν ότι η μετανάστευση είναι μονόδρομος, επειδή το «εξωτερικό» δίνει ευκαιρίες που άραγε αρπάζει κανείς χωρίς σκληρή δουλειά;
Επίσης, λες και έγινε επιμελές casting, οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές, όλως τυχαίως εκφράζονται «οπαδίστικα» και ψιλο-ζορμπάδικα, (“αδερφέ μου”, “φίλε μου”, κ.λπ), ο τρόπος με τον οποίο εξηγούν τις σχέσεις τους με τις τράπεζες και τα δάνεια προκαλεί οίκτο και γέλιο και οι απόψεις για την πολιτική ιστορία και ενδελέχεια μέχρι την Ελλάδα της κρίσης, θυμίζουν παιδάκι του δημοτικού σε αχταρμάδικη σύγχυση μπροστά στη δασκάλα.
Αυτή, λοιπόν, κατά την άποψη του BBC είναι η χώρα μας. Ευτυχώς, υπάρχουν και περιπτώσεις σαν τον Άρη Καλογερόπουλο που διαψεύδουν τόσο “επιμελή” ντοκιμαντέρ με τον πιο αποστομωτικό τρόπο (I am Greek and I want to go home).
mediablog.gr
