άρθρο του Γιάννη Καράμπελα που δημοσιεύτηκε στην ΑΞΙΑ (25/02/'12)
Ζούμε σε μια εποχή που επικρατεί η σύγχυση. Σύγχυση στην οικονομία, στην πολιτική, στην εργασία (όπου αυτή υπάρχει), στις διαπροσωπικές σχέσεις ακόμα και στην οικογένεια.
Η βίαιη προσαρμογή, σε πολύ χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έχει αναστατώσει την Ελληνική κοινωνία.
Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους βρήκε την Ελλάδα ανοχύρωτη, με τεράστια χρέη και τους περισσότερους Έλληνες να διάγουν βίο ανθόσπαρτο, που τον ζήλευαν πολίτες κρατών με αρκετά υψηλότερο εθνικό εισόδημα.
Τα χρέη της Χώρας μας είναι προς τους μόνιμους δανειστές μας, που διαγκωνίζονταν μέχρι πρότινος ποιος θα μας δανείσει τα περισσότερα, αλλά και προς Έλληνες που για διάφορους λόγους συναλλάσσονται με το υδροκέφαλο δημόσιο.
Και ξαφνικά, εκεί που οι Έλληνες κατεβαίναμε στους δρόμους και διεκδικούσαμε αυξήσεις στις συντάξεις, στους μισθούς, στα επιδόματα και οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους με αίτημα την αύξηση του αγροτικού εισοδήματος γενικά και αόριστα, αλλάζει η ατζέντα και συζητάμε για περικοπές, ανεργία, ανέχεια και πτώχευση.
Είναι πραγματικότητα, τέλειωσαν τα δανεικά. Για να μας ξαναδανείσουν...