Τι να πω για τους χιλιάδες ανέργους,...
τα κλειστά μαγαζιά, τους άστεγους, τι να πω στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις; Για το μέλλον τους, το μέλλον της ελληνικής Εκπαίδευσης χωρίς πόρους, για τις Ανώτατες Σχολές που θα κλείσουν και τα σχολειά που θα υπολειτουργούν. Για το κοινωνικό κράτος που ήδη δεν υπάρχει αφήνοντας στο έλεος κάποιου θεού όλους εμάς.
Διαπιστώσεις. Πάλι διαπιστώσεις και μεγαλόστομες δηλώσεις εν μέσω πολιτικού ξεκατινιάσματος στα τηλεοπτικά παράθυρα από πολιτικούς που ξέρουν μόνο να δίνουν παραστάσεις, αλλά όχι λύσεις. Δεκαετίες τώρα αυτό έκαναν. Έδιναν παραστάσεις. Αυτό αρκούσε για την επανεκλογή τους και δεν έφταιγαν αυτοί. Δεκαετίες τώρα αυτό κάναμε κι εμείς. Παρακολουθούσαμε τις παραστάσεις και χειροκροτούσαμε ή γιουχάραμε, μπιζάραμε ή εγκαταλείπαμε την καρέκλα στο καφενείο.
Και τώρα; Τώρα που η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς και πολίτες που μπορούν να προτείνουν, να παρέμβουν, να σχεδιάσουν, να πιέσουν, να ρισκάρουν, τι γίνεται; Κοκορομαχίες και τσιρίδες, συκοφαντίες και ανοησίες σε μια ήδη χαμένη μάχη πολιτικής επιβίωσης.Μασημένα λόγια, ψέματα για το μέλλον, ψέματα για το παρελθόν και το παρόν από ένα σύστημα (όλους εμάς) που στρουθοκαμηλίζει, ελπίζοντας ότι με το κεφάλι χωμένο στην άμμο θα γλυτώσει…
(Μόνη ελπίδα εκείνες οι γυναίκες που συνάντησα τυχαία στη Φράγκα κάπου στη Μάνη. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, άρχισαν να τυποποιούν ελληνικά προϊόντα, λάδι και αρωματικά φυτά, θυμήθηκαν τις παλιές συνταγές και αντιστέκονται).
πηγή: aixmi.gr
