Στις παρυφές της συζήτησης για την οικονομία και την αντιμετώπιση της κρίσης, φουντώνει ο δημόσιος διάλογος για την ενότητα της κεντροδεξιάς. Το παράδοξο είναι, ότι ο διάλογος αυτός γίνεται με διαφορετικούς τρόπους, από διάφορους ανθρώπους, σε πολλά φόρα, αλλά όχι θεσμικά και δομημένα εκεί που κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να γίνεται. Στον έως τώρα, μεγαλύτερο εκφραστή της κεντροδεξιάς στο τόπο μας. Εκεί η εκλογή πριν από περίπου ένα χρόνο του νέου αρχηγού, εκλαμβάνεται από την ηγετική ομάδα σαν την απόλυτη εντολή, για λευκή επιταγή και καθαρτήριο για όλα.
Στον βάλτο της ελληνικής πολιτικής σκέψης που αναμασά επί δεκαετίες τα ίδια στερεότυπα, ντύνοντας τα με νεότερες μεταμοντέρνες λέξεις, χρειάζεται μια νέα πολιτική εποχή, μια νέα σύνθεση. Σε αυτή τη νέα σύνθεση, η ενότητα της κεντροδεξιάς, δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, και σίγουρα δεν μπορεί να είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής στρατηγικής που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει και πάλι την ιδεολογική ηγεμονία.
Θα επιχειρήσει να κάνει τη πολιτική και πάλι συναρπαστική.
Πως όμως η πολιτική, στις μέρες μας, θα μπορέσει να συναρπάσει αν δεν μπούμε στο κόπο να προτείνουμε λύσεις θαρραλέες και συνάμα αξιόπιστες;
Συναρπαστικό για την πολιτική και χρήσιμο για τον τόπο είναι να βρει η κεντροδεξιά, μια νέα ριζοσπαστική agenda. Χρειάζεται ένα νέο όραμα, ένα θετικό μήνυμα, να αποφασίσει τι κόσμο θέλει, ποια είναι η Ελλάδα της επόμενης μέρας για αυτή. Αλλιώς, μοιραία, θα “καβαλά” πάνω σε συγκυριακές πλειοψηφίες και θα εξαντλείται σε μια αδιέξοδη διαμαρτυρία προσκολλημένη στο παρελθόν, εκφράζοντας ένα ξύλινο συνθηματικό και ουτοπικό λόγο, που λειτουργεί αποτρεπτικά για τη πολιτική συμμετοχή σκεπτόμενων ανθρώπων.
Σε αυτήν της τη ριζοσπαστική κατεύθυνση η νέα κεντροδεξιά που η κοινωνία αναζητά, σαφώς και πρέπει να επιδιώκει συναινέσεις. Θα τις επιδιώκει, όμως για να αποτελέσουν τον καταλύτη επιτάχυνσης και υλοποίησης των αλλαγών και όχι για να βρει σε αυτές το άλλοθι, του μέσου όρου που μαζί με το πολιτικό κόστος, μειώνει την δυναμική και την εμβέλεια των αλλαγών.
Για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει ξανά, η κεντροδεξιά πρέπει αναγκαστικά να προσαρμοστεί στο στόχο αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας, να αναζητήσει νέες κοινωνικές αναφορές, και φορείς του μηνύματος της κάνοντας υπεύθυνες πολιτικές ιδεολογικές και ηθικές επιλογές, προκρίνοντας μια νέα ηθική αφήγηση.
Προϋπόθεση αξιοπιστίας κάθε τέτοιας προσπάθειας είναι η συνέπεια σε δύο χαρακτηριστικά που (ανάμεσα σε άλλα) συγκροτούν, διαχρονικά, τη κεντροδεξιά συνείδηση
Την βαθειά της πίστη στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας
Την αξιακή της τοποθέτηση στον αντίποδα του λαϊκισμού που εισέβαλε στην πολιτική ζωή της χώρας με το ΠΑΣΟΚ του 81, και που γιγαντώθηκε τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Η νέα κεντροδεξιά που αναζητά η κοινωνία, οφείλει από τη σκοπιά της, να απαντήσει με πειστικό τρόπο στο γιατί το πολιτικό σύστημα απέτυχε. Πρέπει να επενδύσει και να αξιοποιήσει τη πρωτοτυπία της σκέψης παντού. Στις προτάσεις για τη παιδεία, για τη λειτουργία του κράτους, για τον τρόπο φορολόγησης. Να μιλά για τις φιλελεύθερες αξίες της, με αυτοπεποίθηση, χωρίς το φόβο του αναθέματος.
Για το φιλελευθερισμό που πιστεύει στην αμοιβαία αναγνώριση των ηθικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των ατόμων σε όλα, και που ταυτόχρονα προϋποθέτει και νομιμοποιεί την κρατική παρέμβαση, όταν η ουδετερότητα αναπαραγάγει και κατοχυρώνει αδικίες και στρεβλώσεις. Στρεβλώσεις σαν κι αυτές που μας έφεραν και μας κρατούν ακόμα στο χείλος του γκρεμού.
