Άρθρο του Γιάννη Καράμπελα* στην ΑΞΙΑ 5/11/11
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και οι Έλληνες δοκιμάζονται σκληρά από τους πειραματισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου – Βενιζέλου. Όποιον Έλληνα πολίτη συναναστραφείς αυτήν την εποχή, από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι οι ανησυχίες του για το παρόν και το μέλλον, το δικό του, των παιδιών του αλλά και της Πατρίδας, αγγίζουν τα όρια της απογοήτευσης αν όχι της κατάθλιψης.Είναι αλήθεια ότι οι κυβερνώντες δεν είχαν μακροχρόνιους στόχους για την Πατρίδα μας, με αποτέλεσμα να καλούμαστε σήμερα απροετοίμαστα να πληρώσουμε έναν πολύ μεγάλο λογαριασμό.
Χρειάζεται φυγή προς τα εμπρός, σπάσιμο των αλυσίδων του συντηρητισμού και των όποιων κεκτημένων, που τόσα χρόνια κρατούν δέσμια την Ελλάδα. Το σοκ είναι πρωτόγνωρο και τρομερό, από το γεγονός ότι ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι μέχρι τώρα ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα και πως τώρα πρέπει να ζήσουμε στον πραγματικό κόσμο, που είναι αφιλόξενος και απάνθρωπος…
Όλοι τώρα συμφωνούν ότι για να αντιστραφεί η πορεία της ύφεσης και της καταστροφής, πρέπει να περάσουμε σε ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, ενώ παράλληλα οι υπηρεσίες και τα προϊόντα της Ελλάδας πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικά.
Αυτά στην θεωρία, γιατί στην πράξη γίνονται τα αντίθετα. Η υπερβολική φορολόγηση, άμεση και έμμεση, σε συνδυασμό με τη μείωση των μισθών, μειώνει την εγχώρια κατανάλωση και αυξάνει υπέρογκα την ανεργία. Η μονομερής μείωση μισθών είναι λάθος συνταγή κι ας υπάρχουν φωστήρες οικονομολόγοι, που χωρίς δεύτερη σκέψη ισχυρίζονται ότι μείωση των μισθών συνεπάγεται αυτόματα αύξηση της ανταγωνιστικότητας, λόγω του χαμηλότερου κόστους εργασίας. Οι υπέρμαχοι της μείωσης των μισθών δεν λαμβάνουν υπ΄όψιν τους ότι οι συνεχείς μειώσεις μπορεί να φέρνουν ονομαστική μείωση στο κόστος εργασίας, αλλά επειδή μιλάμε για ανθρώπους να μην ξεχνάμε ότι βγαίνουν εκτός οικογενειακού προϋπολογισμού και αναγκάζονται να αλλάξουν, βίαια, τρόπο ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις, τέτοιες απότομες μειώσεις μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα υγείας και εν πάση περιπτώσει να μειωθεί η παραγωγικότητα των εργαζομένων, αφού δεν ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση και αποδεδειγμένα οι θυσίες τους δεν πιάνουν τόπο. Άρα, όποια κέρδη υπάρχουν από την ονομαστική μείωση του κόστους εργασίας ισοσκελίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, από την μείωση της παραγωγής.
Αναρωτιέστε πως μπορούν να συνυπάρξουν και ανάπτυξη και ισχυρή ανταγωνιστικότητα. Όμως μπορούν! Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Είμαστε ή δεν είμαστε σε ένα είδος ιδιάζοντος πολέμου; Εφόσον συμφωνούμε ότι είμαστε σε «πόλεμο» και φοβόμαστε πως θα απολέσουμε ακόμη και κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες για την πατρίδα μας. Για να γίνω συγκεκριμένος, μία ημέρα εργασίας παραπάνω την εβδομάδα για προκαθορισμένο χρονικό διάστημα θα ήταν δυνατόν να αποτελέσει τη συμβολική, αλλά συνάμα και ρεαλιστική κίνηση, προκειμένου να αρχίσει η αναδιάταξη της οικονομίας και η ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας μας.
Και εξηγούμαι:
Εάν οι μισθοί επανέλθουν στα επίπεδα του 2009 ( δημόσιος και ιδιωτικός τομέας), αλλά όλοι δουλεύουμε 6 μέρες την εβδομάδα αντί για 5, μπορούμε πραγματικά να πετύχουμε θαύματα. Αυτόματα θα αυξανόταν η παραγωγικότητα κατά 20%, ενώ την ίδια στιγμή θα έπεφτε το κόστος εργασίας κατά 20%! Οι εργαζόμενοι θα ήταν περισσότερο κουρασμένοι, άλλα δεν θα ένιωθαν ούτε θα ήταν ανήμποροι να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους – όπως είναι σήμερα - και η κατάθλιψη θα έψαχνε άλλη χώρα για να μεταναστεύσει.
Η Ελληνική βιομηχανία και βιοτεχνία θα είχε από τη μια στιγμή στην άλλη ένα τρομερό πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας, καθώς επίσης και οι υπηρεσίες όπως π.χ. ο τουρισμός. Και φυσικά το πολυνομοσχέδιο αλλά και όποιο άλλο σχέδιο που θα αφορούσε τις εργασιακές σχέσεις θα έμπαινε κατ΄ευθείαν στις καλένδες.
Στο Δημόσιο μία μέρα εργασίας παραπάνω την εβδομάδα θα σήμαινε λιγότερες ουρές για τους πολίτες, μικρότερη αναμονή για τις αδειοδοτήσεις, άρα χαμηλότερο κόστος και αύξηση της παραγωγικότητας, περισσότερους ελέγχους (πχ. πολεοδομίας, περιβάλλοντος, φορολογικούς) άρα περισσότερα έσοδα και φυσικά πέταμα της εργασιακής εφεδρείας αλλά και των οριζόντιων απολύσεων στα σκουπίδια.
Φυσικά μια τέτοια κίνηση θα άλλαζε καθοριστικά την άποψη των δανειστών μας, αλλά και όλης της υφηλίου. Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερη ισχύ στις διαπραγματεύσεις μας με την Τρόικα και θα δημιουργούσαμε τέτοιες συνθήκες, ώστε η Ελλάδα να γίνει παγκόσμιος πόλος επενδύσεων.
Μία τόσο σημαντική ανατροπή στην ζωή των Ελλήνων, που συγχρόνως θα άλλαζε την προοπτική της οικονομίας, θα έπρεπε να τεθεί σε δημοψήφισμα, ώστε εάν προκρινόταν, να είχαν συμβάλει σε αυτή όλες οι κοινωνικές ομάδες της χώρας. Όμως, η κυβέρνηση σχεδιάζει προσχηματικά και επικίνδυνα δημοψηφίσματα μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό.
Ο Γιάννης Καράμπελας είναι Οικονομολόγος (Masters in economics SDA – BOCCONI) – Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας