Πριν από μερικές ημέρες, καθώς ερχόμουν στη δουλειά, συνάντησα έξω από το μετρό έναν άστεγο. Εννοείται πως του άφησα το κουλούρι που μόλις είχα αγοράσει, μαζί με ένα δίευρο που είχα στην τσέπη. Μπορεί να ήταν και περισσότερα. Μέσα στο μετρό τώρα, πέτυχα ξανά τον πιτσιρικά με το ακορντεόν. Μου χαμογέλασε μόλις με είδε. Και πώς να κάνει αλλιώς, όταν μέρα παρά μέρα του δίνω κι εκείνου μέρος από το υστέρημά μου. Καμία, όμως, από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από αυτήν που παίρνω κάθε Σάββατο πρωί. Τότε, δηλαδή, που κατεβαίνω μέχρι το Παλαιό Φάληρο, στο κλειστό του Τάε Κβον Ντο, για να δώσω παιχνίδια και ρούχα στα παιδιά των προσφύγων. Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα από όσα περιγράφονται παραπάνω δεν συνέβη.
Αν, παρ' όλα αυτά, κατάφερες να τα διαβάσεις χωρίς να...
αναγουλιάσεις από την "επιδειξιομανία", ίσως και να έχεις πάθει ανοσία στη λαίλαπα των "Kατά Φαντασία Φιλανθρώπων". Μια λαίλαπα που φυτοζωεί 330 περίπου μέρες το χρόνο και αναζωπυρώνεται όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στις ημέρες των Χριστουγέννων. Η φιλανθρωπία της βιτρίνας, η φιλανθρωπία του ανταποδοτικού οφέλους, είναι μια πραγματικότητα που βαδίζει χέρι-χέρι τόσο με τις επιχειρηματικές επιδιώξεις για λανσάρισμα ενός πιο ανθρώπινου εταιρικού προφίλ, όσο και με αυτήν την ίδια την αυταρέσκειά μας ως μονάδες.
Φιλανθρωπικός Καπιταλισμός
Όταν βλέπουμε κι ακούμε για την τάδε φιλανθρωπική ενέργεια ή τη δείνα πρωτοβουλία εταιρικής κοινωνικής ευθύνης από έναν ιδιωτικό-επιχειρηματικό φορέα, στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουμε να κάνουμε με μια κίνηση προωθητικού, δημοσιοσχετίστικου χαρακτήρα. Μια ενέργεια που σκοπό έχει να βελτιώσει τις προοπτικές ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας στην αγορά.
Δεν παραγνωρίζω, βέβαια, πως οι κινήσεις αυτές, έστω και υστερόβουλες, έρχονται να συμπληρώσουν ή να υποκαταστήσουν την κρατική ανεπάρκεια και να απαλύνουν με τη συνεισφορά τους τη θέση ορισμένων ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Στην ελληνική περίπτωση δε, η εταιρική φιλανθρωπία κρίνεται αναγκαία. Κι ας υπακούει στο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός αυτό δεν ανατρέπει το αυτονόητο: Ότι τίποτα στην εποχή μας δεν λαμβάνει χώρα αν εκλείπει το χρήμα ως κινητήριος δύναμη.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
provocateur.gr
