«Στους εντάξει λέμε ΝΑΙ και στους ύμνους λέμε ΝΑΙ…ΟΧΙ λέμε στις ψόφιες ΟΧΙ και στους κρυόκωλους»
Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους, οι αξίες και οι θεσμοί απογυμνώνονται από τη λειτουργική τους δραστηριότητα. Στο σημείο αυτό, λαμβάνει χώρα ο λαός. Με απλά λόγια, έρχεται η επανάσταση που θα επιφέρει την αλλαγή.
Τί αλλαγή, όμως, να...
επέλθει σε μια χώρα που έχει άγνοια των θεσμών, των αξιών, των δικαιωμάτων και κατ΄ επέκταση του κινδύνου που ενέχει η καταπάτησή τους. Εύλογα, η χώρα αυτή αντιδρά ή συμφεροντολογικά ή ενστικτωδώς (σ.σ. συναισθηματικά).
Στην Ελλάδα, από τη Μεταπολίτευση και έπειτα όλοι λειτουργούσαν συμφεροντολογικά. Πολίτες – παράγωγα ενός χαλκευμένου και παρεκκλίνοντος εκπαιδευτικού συστήματος, αναδείκνυαν κυβερνήσεις με βάση τη προεκλογική υποσχεσιολογική τους δύναμη και έτρεφαν πολιτικούς –«ύαινες», για να αισθάνονται οι ίδιοι ασφαλείς.
Αυτές οι «ύαινες» εκμεταλλεύτηκαν την άγνοια του λαού, οικειοποιήθηκαν αξιώματα και παραποίησαν τους θεσμούς. Βαφτίζοντας τις πολιτικές τους επιλογές ως μεταρρύθμιση, αναγκαιότητα, εθνική σωτηρία, κοινωνική αλληλεγγύη, ρήμαξαν τη βιωσιμότητα του έθνους, ευνούχισαν τη νεολαία και αφάνισαν την έννοια του νόμου (ψηφίζοντάς τον!). Ο δικός μας λαός, όμως είναι διαφορετικός. Είναι υπερήφανος, ενστικτωδώς. Η 28η Οκτωβρίου. Η επέτειος του εθνικού ΟΧΙ στους ισχυρούς. Οι μαθητές τιμούν με παρέλαση όσους κινδύνεψαν ή έχασαν τη ζωή τους για να κυματίζει η γαλανόλευκη σημαία. Όσοι παρέλασαν, ταυτίστηκαν με το ΟΧΙ του ’40. Το ΟΧΙ αυτό έσπευσε, να προστατέψει μια μερίδα Ελλήνων.
Το ΟΧΙ αυτό επιχειρούν να μολύνουν πολιτικοί που θέλουν να ανεβαίνουν στην εξέδρα για να χειροκροτούν, να καταθέτουν στεφάνια προς τιμή (όχι των πεσόντων) εντυπωσιασμού και αυτοπροβολής. Εάν οι Έλληνες επέτρεπαν σε τέτοιους πολιτικούς να χειροκροτήσουν τη παρέλαση θα γίνονταν συνένοχοι μιας ιεροσυλίας, θα αποδείκνυαν ότι δεν έχουν ούτε υπερηφάνεια, ούτε αξιοπρέπεια. Οι θεσμοί (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας) «επιβάλλεται» να καταπατώνται όταν είναι διακοσμητικοί…αλλιώς, βαδίζουμε σε ύποπτα πολιτικά μονοπάτια…
Ακόμη κι εδώ, ωστόσο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα παράδοξο. Η δύναμη του παραδοσιακού δικομματισμού παραμένει ακλόνητη. Οι πολιτικές παρατάξεις που ξέχασαν και ρήμαξαν την έννοια του έθνους και της πατρίδας είναι οι μόνες ισχυρές! Αδιέξοδο. Κι όμως, η διέξοδος έρχεται μέσα από το αδιέξοδο! Κοιτάξτε τα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων. Υπάρχουν πολιτικοί καθαροί. Πώς θα τους ξεχωρίσετε; Είναι οι υπομονετικοί. Εκείνοι που δε ξεπούλησαν το πολιτικό τους όραμα για ένα εσωκομματικό αξίωμα. Εκείνοι που δεν παραπλανούν ψηφοφόρους και τρέχουν σε εκλογοδικεία. Εκείνοι που με τη περιουσία τους, χρηματοδοτούν τη πολιτική τους παρουσία. Αυτοί είναι οι υπηρέτες της πολιτικής.
Τα περιθώρια, στενεύουν. Αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Η επιλογή είναι δική μας και επιβάλλεται να είναι αντάξια της πολιτικής μας δύναμης. Δεν υπάρχει περιθώριο για πειράματα με αποχές, ούτε υπάρχει χρόνος να γεμίζει το Κοινοβούλιο με ανθρώπους που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Με μυαλό ανοιχτό, με μάτια στεγνά, με χέρι σταθερό να στηρίξουμε με τη ψήφο μας τους ισχυρούς, υπομονετικούς υπηρέτες της πολιτικής. Ήρθε η στιγμή ψηφίζοντας να αποδείξουμε την υπερηφάνεια μας.
Αναγνώστης
